Άρθρο από το δεύτερο φύλλο του Πανσπουδαστικού ΣΕΙΣΜΟΥ
του Φοίβου Καρακώστα
Βασικό στοιχείο για την ανάταση του Φοιτητικού Κινήματος
η πολιτική και ιδεολογική διαπάλη
Οι πρόσφατοι φοιτητικοί αγώνες, ενάντια στις αναδιαρθρώσεις που εξήγγειλε η κυβέρνηση και αφορούν την Ανώτατη Εκπαίδευση, είναι μια εξέλιξη θετική που ανοίγει νέες προοπτικές για την αναζωογόνηση και ουσιαστική ανάταση του φοιτητικού κινήματος. Η ένταση των φοιτητικών κινητοποιήσεων και οι αγωνιστικές διαδικασίες εμφανίστηκαν σε μια εποχή που το φοιτητικό κίνημα βρισκόταν σε σοβαρή κρίση, αν εξαιρεθούν κάποιες μεμονωμένες φάσεις ανόδου. Με ευθύνη των παρατάξεων του δικομματισμού, ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΠΑΣΠ, είχε συντελεστεί μια γενική απαξίωση μεγάλης μάζας των φοιτητών προς τις αγωνιστικές διαδικασίες ενώ υπολειτουργούσαν τα όργανα του κινήματος, η ΕΦΕΕ, τα Διοικητικά Συμβούλια και οι Γενικές Συνελεύσεις των Φοιτητικών Συλλόγων.
Μετά τη δημοσιοποίηση του πορίσματος του ΕΣΥΠ για το νέο Νόμο-Πλαίσιο για τη λειτουργία των πανεπιστημίων το κίνημα των φοιτητών ακολούθησε μια φάση απότομης ανόδου. Διεξήγαγε με ανεβασμένες μορφές πάλης έναν αγώνα που χαρακτηρίστηκε από ουσιαστική κριτική με την οποία αντιτάχθηκε στο νέο Νόμο-Πλαίσιο αναδεικνύοντας τον αντιδραστικό του χαρακτήρα.
Αυτή είναι μια δυναμική που δεν πρέπει να χαθεί. Η Γενική Συνέλευση αναδείχθηκε ξανά σε όργανο λήψης αποφάσεων του φοιτητικού κινήματος, χιλιάδες φοιτητές συμμετείχαν στις αγωνιστικές διαδικασίες ενώ το πιο σημαντικό είναι ότι η μεγάλη τους πλειοψηφία καταδίκαζε την κοινή στρατηγική της ΕΕ που εφαρμόζεται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Η μεγάλη αυτή συμμετοχή των φοιτητών, πάρα πολλών μη συσπειρωμένων στις πολιτικές παρατάξεις είναι στοιχείο ελπιδοφόρο που καταδείχνει ακριβώς αυτή τη δυνατότητα αναζωογόνησης του κινήματος ενώ προβάλλει ως αντικείμενο διαπάλης ο πολιτικός και ιδεολογικός προσανατολισμός του.
Τις συνθήκες αυτές έσπευσε να εκμεταλλευτεί το ΠΑΣΟΚ που θέλησε να χειραγωγήσει τους αγώνες και τη δυναμική τους έχοντας στόχο την εκτόνωσή τους σε προσανατολισμό μονάχα καταδίκης της σημερινής κυβέρνησης και της υπουργού Παιδείας, αποκρύπτοντας τις ενοχές της πολιτικής που και το ίδιο ακολουθεί και υπερασπίζεται.
Αυτοί οι αγώνες δε συνέβησαν εντελώς ξαφνικά, η δυναμική του κινήματος δεν έγινε σαν «κεραυνός εν αιθρία» μα ήταν απλά η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι.Η αντιπαράθεση του κινήματος στο νέο Νόμο-Πλαίσιο ήταν ουσιαστικά το έναυσμα για ουσιαστική αντιπαράθεση στα οξυνόμενα προβλήματα, στην Παιδεία αλλά και γενικότερα. Έτσι κάθε αντικειμενικός κριτής, καθένας που νοιάζεται για την προκοπή των φοιτητών, το κίνημά τους και υπερασπίζεται τις ανάγκες στη μόρφωση μακριά από παραταξιακές εμπάθειες, αναγνωρίζει το ρόλο της ΠΚΣ στη διαμόρφωση αυτού του κλίματος. Με συνεχή ενημέρωση και διαρκές κάλεσμα αγώνα στους φοιτητές, όλο το χρόνο, με την ανάδειξη των φοιτητικών εκλογών σε διαδικασία «δημοψηφίσματος» υποταγής ή αντίστασης στην ασκούμενη πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καλλιεργούσε στις μεγάλες μάζες των φοιτητών τα αιτήματα για αντεπίθεση για το Πανεπιστήμιο των αναγκών μας με ολοκληρωμένες προτάσεις για Επιστημονική Έρευνα για τις ανάγκες της κοινωνίας, επαγγελματική ειδίκευση και αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους.
Ο ρόλος των άλλων πολιτικών δυνάμεων
Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει αναλάβει αυτή τη στιμή το έργο των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, που το ονομάζει «μεταρρύθμιση», για την Παιδεία. Τα επιχειρήματά της πατάνε στην κατάσταση που βρίσκονται αυτή τη στιγμή τα Ανώτατα Εκπαιευτικά Ιδρύματα, στα υπαρκτά και οξυνόμενα προβλήματα. Σ’ αυτό δε διαφωνεί κανείς, ούτε ακόμα και αυτοί που τα δημιούργησαν, όμως οι προτεινόμενες αναδιαρθρώσεις δεν έρχονται να βελτιώσουν, να αλλάξουν αυτή την κατάσταση μα βρίσκονται στην ίδια λογική, είναι η συνέχειά τους. Οι προτάσεις για την ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, για την παραπέρα επιχειρηματική δραστηριότητα και εκμετάλλευση του πανεπιστημίου, υπό τις υποταγές του κεφαλαίου, έρχονται να οξύνουν τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση και τα προβλήματα που την υποβαθμίζουν. Μ’αυτή την κυβερνητική πολιτική συντάσσεται και η ΔΑΠ η οποία στην προσπάθεια υπεράσπισής της την περίοδο των έντονων αγωνιστι-κών διαδικασιών έδρασε σαν απεργοσπαστικός μηχανισμός, διαφωνόντας μονάχα σε επιμέρους ζητήματα, όταν κατέβαινε στις γενικές συνελεύσεις, για να κρατήσει εγκλωβισμένους τους φοιτητές που συνειδητοποιούσαν το χρέος τους να γυρίσουν την πλάτη σ’ αυτή την πολιτική.
Το ΠΑΣΟΚ που συναινεί στην πολιτική αυτή, επιβεβαιώνει ξεκάθαρα τη στρατηγική σύγκλιση με τη ΝΔ, κατηγορώντας την κυβέρνηση μονάχα για «καθυστερήσεις» στην εφαρμογή της. Συγκεκριμένα ο Γ.Παπανδρέου δήλωσε πριν λίγες μέρες στο Βόλο πως «η κυβέρνηση είναι ανίκανη, απέτυχε να μεταρρυθμίσει την εκπαίδευση». Την ίδια στιγμή η νεολαία του στα πανεπιστήμια, η ΠΑΣΠ, αν και σε ρόλο κράχτη τον χειροκροτεί, κρατάει «αποστάσεις» για να μη χρεωθεί κι αυτή την αντιλαϊκή εκπαιδευτική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, βοηθώντας στον εγκλωβισμό των φοιτητικών συνειδήσεων και υποσκάπτοντας την πορεία ουσιαστικής αναζωογόνησης του κινήματος και αντιπαράθεσης με την αντιδραστική εφαρμοζόμενη πολιτική.
Το ψευτο-επιχείρημα περί «ανεξάρτητου» κινήματος
Η εκρηκτικότητα των προβλημάτων στην Ανώτατη Εκπαίδευση, την εργασία, την επαγγελματική ειδίκευση έδωσε έδωσε το έναυσμα για αντίδραση εκ μέρους των φοιτητών. Φυσικά οι διαδικασίες του κινήματος δεν αφέθηκαν στην «τύχη» από τις πολιτικές δυνάμεις επιβεβαιώνοντας πως η ταξική πάλη διεξάγεται με μορφή αντιπαράθεσης πολιτικών κομμάτων στο μαζικό κίνημα. Έτσι οι αστικές δυνάμεις επιχείρησαν να παρέμβουν σ’αυτό επιστρατεύοντας φοιτητικές παρατάξεις, κρατικά όργανα και βεβαίως τα ΜΜΕ. Στόχος τους ήταν η συκοφάντηση των αγώνων εμφανίζοντας το κίνημα των φοιτητών σαν κίνημα ακτιβιστών που συγκρούονται με την αστυνομία, να τρομοκρατήσουν και φυσικά να χειραγωγήσουν τους ίδιους τους αγώνες. Αν και τα νήματα σ’αυτή την προσπάθεια κινούσε το «αντιπολιτευόμενο» ΠΑΣΟΚ, στη βιτρίνα εμφανίζονταν «ανεξάρτητες-εξωκοινοβουλευτικές» παρατάξεις. Στόχος ήταν να γίνει ο αγώνας των φοιτητών ακίνδυνος για το σύστημα, αποτρέποντας από τα χαρακτηριστικά του αυτά της αμφισβήτησης της κυριαρχίας του, των εναλλακτικών προτάσεων για διαφορετικά σχεδιασμένη οικονομία και πολιτική στην Ανώτατη Εκπαίδευση, που να ικανοποιεί τις λαϊκές και συνεπώς τις φοιτητικές ανάγκες.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην προσπάθεια να αποκρύψουν τον ένοχο, εμφάνιζαν ως απειλή για το δήθεν «αυτόνομο» κίνημα, μονάχα την ΠΚΣ και στη συνέχεια την ΚΝΕ και το ΚΚΕ, καθώς προσπαθούσαν να κατασυκοφαντήσουν τη συμβολή της και να χτυπήσουν με κάθε τρόπο τις πρωτοπόρες προτάσεις της. Πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση πως για να έχει νίκες το κίνημα πρέπει να συγκρούεται όχι μονάχα με το φορέα αλλά και με τα στηρίγματα της αντιπαρατιθέμενης πολιτικής.
Προωθημένα αιτήματα και στόχοι πάλης
Προοπτικές για ένα νικηφόρο κίνημα
Για να υπάρξουν οι προοπικές ουσιαστικής νίκης του κινήματος ενάντια στις αναδιαρθρώσεις που ορίζονται από τη σκοπιά του κεφαλαίου είναι επιτακτική ανάγκη να γίνεται αντιπαράθεση με αιτήματα που ορίζονται από τη σκοπιά των λαϊκών αναγκών. Έτσι μπορεί να δοθεί η προοπτική για κατακτήσεις όπως Δημόσια και Δωρεάν παιδεία για όλους, που σήμερα δείχνουν μη πραγματοποιήσιμες λόγω των αρνητικών συσχετισμών. Αν και ουσιαστικός παράγοντας που οδηγεί στην κάλυψη των λαϊκών αναγκών είναι το πρόβλημα εξουσίας, τα αιτήματα αποτελούν τον κρίκο που τα συνδέει και οδηγεί την ανατροπή προς όφελος των φοιτητών και του λαού γενικότερα.
Για το λόγο αυτό αποτελεί κυρίαρχο ζήτημα η αναμέτρηση του φοιτητικού κινήματος με την κυρίαρχη πολιτική να καλλιεργεί την αντίληψη της κοινής πάλης με το εργατικό και λαϊκό κίνημα αφού και τα προβλήματα που θέτονται προς αντιμετώπιση είναι κοινά και αφορούν το σύνολο της κοινωνίας.
Η πολιτική και ιδεολογική διαπάλη, ο αγώνας γι’ αυτόν τον προσανατολισμό του κινήματος και η ωρίμανσή του, οδηγεί στο βάθεμα της πολιτικής συνείδησης των φοιτητών και το ατσάλωμά του. Ακριβώς η ένταση αυτής της διαπάλης και η παρέμβαση της ΠΚΣ είναι παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει στην ουσιαστική ανάταση του κινήματος, στην ανατροπή συσχετισμών μέσα σ’αυτό, σε ουσιαστικές, σημαντικές και μεγάλες κατακτήσεις.
