Από το δεύτερο φύλλο του Πανσπουδαστικού ΣΕΙΣΜΟΥ
άρθρο του Θεοδωρίδη Σπύρου
Αρκεί αυτή η παράφραση του τίτλου ενός πασίγνωστου τραγουδιού των NIRVANA (Smells Like Teen Spirit) για να περιγράψει αυτό που συμβαίνει κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια -ή μάλλον όχι καλοκαίρι, η περίοδος που αναφέρομαι είναι αυτή του Μαΐου-Σεπτεμβρίου. Smells like Greek spirit λοιπόν, το οποίο στα ελληνικά αποδίδεται ως «μυρίζει σαν ελληνικό πνεύμα».
Από το 2004 και κάθε χρόνο, την εποχή που μεγαλώνει η ημέρα αισθητά, την εποχή που ανοίγει ο καιρός και όλα ανθίζουν γύρω μας πλανάται στην ατμόσφαιρα μια μυρωδιά, που σου προκαλεί την αίσθηση ότι μέσα στους επόμενους μήνες θα γίνει κάποιο γεγονός ή μάλλον, θα συμβεί κάποια «εθνική επιτυχία» που θα προξενήσει ντελίριο ενθουσιασμού σε όλους τους Έλληνες και θα τους κάνει να βγουν να πανηγυρίσουν στα γνωστά «Hot Spot» του καλοκαιριού, δηλαδή στο Λευκό Πύργο, στην πλατεία Ομονοίας και στους άλλους κατά τόπους χώρους συνάθροισης τρελαμένων φιλάθλων που θέλουν να πανηγυρίσουν. Και κάτι τέτοιες βραδιές, που λίγο πολύ όλοι ήμασταν εκεί και πανηγυρίζαμε, μύριζες το ελληνικό πνεύμα: η οικονομία πάει κατά διαόλου, τα κεκτημένα του λαού απειλούνται συνεχώς, τα δημόσια αγαθά οδεύουν προς την ιδιωτικοποίηση… Γενικά τα προβλήματα αυξάνονται και οι λύσεις λιγοστεύουν όμως ο λαός είναι εκεί, στους δρόμους, για να πανηγυρίσει για αυτό που τον έκανε να αισθάνεται εθνικά υπερήφανος….
Η αρχή έγινε το 2004. Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ιστορίας του σύγχρονου Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ήταν η αιτία που μας έβγαλε όλους στις πλατείες: η Εθνική μας στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης! Την επόμενη χρονιά, μια από τα ίδια. Όλοι στους δρόμους για πανηγύρια με τη μόνη διαφορά ότι τότε ήμασταν πρωταθλητές Ευρώπης στο μπάσκετ. Φέτος πάλι χαμός και κόρνες και σημαίες και όλοι στο δρόμο για την Εθνική μπάσκετ που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μπάσκετ. Και για να μην ξεφύγουμε και από τα κλισέ των δελτίων ειδήσεων, η αργυρή στον κόσμο αλλά χρυσή στην καρδιά μας Εθνική…Αλλά δεν κατεβήκαμε μόνο τρεις φορές στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε τίτλο…Το 2005 πάρα πολλοί ήταν αυτοί που χόρεψαν το number one στους δρόμους, σε ένα αντι-πολιτιστικό ξέσπασμα. Βγήκαμε πρώτοι ΚΑΙ στη Eurovision, δεν ήταν δυνατόν να μην το πανηγυρίσουμε!!!
Ας ασχοληθούμε λίγο παραπάνω όμως με την πρόσφατη επιτυχία της εθνικής ομάδας μπάσκετ. Το αργυρό μετάλλιο στην Ιαπωνία ήταν η κορυφαία διάκριση του ελληνικού αθλητισμού σε ομαδικό επίπεδο. Δεν ήταν όμως κάτι ουρανοκατέβατο· ούτε πέρυσι το χρυσό στο Βελιγράδι ήταν ένα θαύμα. Οι δύο αυτές επιτυχίες αποτελούν μια συνέχεια της πολύ καλής παρουσίας της εθνικής ομάδας την τελευταία 20αετία. Κατέκτησε το πανευρωπαϊκό το ‘87, πήρε τη δεύτερη θέση το ’89 ενώ τη δεκαετία του 90 είχε αρκετές 4ες θέσεις. Το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ είναι ιδιαίτερα υψηλό και σε επίπεδο εθνικών ομάδων αλλά και σε συλλογικό. Έτσι σήμερα μπορούμε να πούμε ότι το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται στην ελίτ της Ευρώπης και του κόσμου. Κάτι που δε συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, όπου έχουμε μόλις τρεις παρουσίες σε μεγάλες διοργανώσεις, σε συλλογικό επίπεδο είμαστε ανύπαρκτοι και το επίπεδο θεάματος είναι τραγικό. Όμως η πολιτεία χρηματοδοτεί ελάχιστα το μπάσκετ. Αυτό είναι πολύ περίεργο καθώς στην χώρα μας ανθεί το μπάσκετ, άλλωστε από τις διεθνείς μας επιδόσεις φαίνεται ότι αθλητικά είμαστε μια… «μπασκετική» χώρα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν σχεδόν μηδαμινές εγκαταστάσεις για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό ενώ ακόμα και τα γήπεδα μαζικής χρήσης δεν προσφέρονται δωρεάν.Το φθινόπωρο έχει μπει για τα καλά και σε λίγο έρχεται ο χειμώνας. Όλοι αργά ή γρήγορα γυρνάμε σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Στα άδια γήπεδα της Α1 με τις ελληνικές ομάδες γεμάτες ξένους αθλητές, λες και στη χώρα που αναδείχθηκε δεύτερη στον κόσμο οι αθλητές της δε γνωρίζουν καλά το τόπι. Όμως μην ξεχνιόμαστε, ο Μάιος του 2007 έρχεται. Προετοιμαστείτε από τώρα. Προμηθευτείτε σημαίες και προβάρετε στον καθρέφτη τα αγαπημένα μας συνθήματα… Κάθε Μάιο, ο κόσμος smells like Greek spirit… Να είστε έτοιμοι. Και όπως θα έλεγε και ο Kurt Cobain, load up on guns…
άρθρο του Θεοδωρίδη Σπύρου
Αρκεί αυτή η παράφραση του τίτλου ενός πασίγνωστου τραγουδιού των NIRVANA (Smells Like Teen Spirit) για να περιγράψει αυτό που συμβαίνει κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια -ή μάλλον όχι καλοκαίρι, η περίοδος που αναφέρομαι είναι αυτή του Μαΐου-Σεπτεμβρίου. Smells like Greek spirit λοιπόν, το οποίο στα ελληνικά αποδίδεται ως «μυρίζει σαν ελληνικό πνεύμα».
Από το 2004 και κάθε χρόνο, την εποχή που μεγαλώνει η ημέρα αισθητά, την εποχή που ανοίγει ο καιρός και όλα ανθίζουν γύρω μας πλανάται στην ατμόσφαιρα μια μυρωδιά, που σου προκαλεί την αίσθηση ότι μέσα στους επόμενους μήνες θα γίνει κάποιο γεγονός ή μάλλον, θα συμβεί κάποια «εθνική επιτυχία» που θα προξενήσει ντελίριο ενθουσιασμού σε όλους τους Έλληνες και θα τους κάνει να βγουν να πανηγυρίσουν στα γνωστά «Hot Spot» του καλοκαιριού, δηλαδή στο Λευκό Πύργο, στην πλατεία Ομονοίας και στους άλλους κατά τόπους χώρους συνάθροισης τρελαμένων φιλάθλων που θέλουν να πανηγυρίσουν. Και κάτι τέτοιες βραδιές, που λίγο πολύ όλοι ήμασταν εκεί και πανηγυρίζαμε, μύριζες το ελληνικό πνεύμα: η οικονομία πάει κατά διαόλου, τα κεκτημένα του λαού απειλούνται συνεχώς, τα δημόσια αγαθά οδεύουν προς την ιδιωτικοποίηση… Γενικά τα προβλήματα αυξάνονται και οι λύσεις λιγοστεύουν όμως ο λαός είναι εκεί, στους δρόμους, για να πανηγυρίσει για αυτό που τον έκανε να αισθάνεται εθνικά υπερήφανος….
Η αρχή έγινε το 2004. Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της ιστορίας του σύγχρονου Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ήταν η αιτία που μας έβγαλε όλους στις πλατείες: η Εθνική μας στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης! Την επόμενη χρονιά, μια από τα ίδια. Όλοι στους δρόμους για πανηγύρια με τη μόνη διαφορά ότι τότε ήμασταν πρωταθλητές Ευρώπης στο μπάσκετ. Φέτος πάλι χαμός και κόρνες και σημαίες και όλοι στο δρόμο για την Εθνική μπάσκετ που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μπάσκετ. Και για να μην ξεφύγουμε και από τα κλισέ των δελτίων ειδήσεων, η αργυρή στον κόσμο αλλά χρυσή στην καρδιά μας Εθνική…Αλλά δεν κατεβήκαμε μόνο τρεις φορές στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε τίτλο…Το 2005 πάρα πολλοί ήταν αυτοί που χόρεψαν το number one στους δρόμους, σε ένα αντι-πολιτιστικό ξέσπασμα. Βγήκαμε πρώτοι ΚΑΙ στη Eurovision, δεν ήταν δυνατόν να μην το πανηγυρίσουμε!!!
Ας ασχοληθούμε λίγο παραπάνω όμως με την πρόσφατη επιτυχία της εθνικής ομάδας μπάσκετ. Το αργυρό μετάλλιο στην Ιαπωνία ήταν η κορυφαία διάκριση του ελληνικού αθλητισμού σε ομαδικό επίπεδο. Δεν ήταν όμως κάτι ουρανοκατέβατο· ούτε πέρυσι το χρυσό στο Βελιγράδι ήταν ένα θαύμα. Οι δύο αυτές επιτυχίες αποτελούν μια συνέχεια της πολύ καλής παρουσίας της εθνικής ομάδας την τελευταία 20αετία. Κατέκτησε το πανευρωπαϊκό το ‘87, πήρε τη δεύτερη θέση το ’89 ενώ τη δεκαετία του 90 είχε αρκετές 4ες θέσεις. Το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ είναι ιδιαίτερα υψηλό και σε επίπεδο εθνικών ομάδων αλλά και σε συλλογικό. Έτσι σήμερα μπορούμε να πούμε ότι το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται στην ελίτ της Ευρώπης και του κόσμου. Κάτι που δε συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, όπου έχουμε μόλις τρεις παρουσίες σε μεγάλες διοργανώσεις, σε συλλογικό επίπεδο είμαστε ανύπαρκτοι και το επίπεδο θεάματος είναι τραγικό. Όμως η πολιτεία χρηματοδοτεί ελάχιστα το μπάσκετ. Αυτό είναι πολύ περίεργο καθώς στην χώρα μας ανθεί το μπάσκετ, άλλωστε από τις διεθνείς μας επιδόσεις φαίνεται ότι αθλητικά είμαστε μια… «μπασκετική» χώρα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν σχεδόν μηδαμινές εγκαταστάσεις για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό ενώ ακόμα και τα γήπεδα μαζικής χρήσης δεν προσφέρονται δωρεάν.Το φθινόπωρο έχει μπει για τα καλά και σε λίγο έρχεται ο χειμώνας. Όλοι αργά ή γρήγορα γυρνάμε σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Στα άδια γήπεδα της Α1 με τις ελληνικές ομάδες γεμάτες ξένους αθλητές, λες και στη χώρα που αναδείχθηκε δεύτερη στον κόσμο οι αθλητές της δε γνωρίζουν καλά το τόπι. Όμως μην ξεχνιόμαστε, ο Μάιος του 2007 έρχεται. Προετοιμαστείτε από τώρα. Προμηθευτείτε σημαίες και προβάρετε στον καθρέφτη τα αγαπημένα μας συνθήματα… Κάθε Μάιο, ο κόσμος smells like Greek spirit… Να είστε έτοιμοι. Και όπως θα έλεγε και ο Kurt Cobain, load up on guns…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου