5 Απρίλη ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ...ακόμη μια κερδισμένη μάχη.

Άρθρο από το πρώτο (ανέκδοτο) φύλλο του "Πανσπουδαστικού Σεισμού", Μάης 2006

Είναι ακόμα νωπές οι μνήμες από τη μέρα των φοιτητικών εκλογών αλλά και από όλη τη διαδικασία που προηγήθηκε. Παραμένει ακέραια η μνήμη του άγχους των εκλογών, της εξόρμησης και της όλο και περισσότερο εντεινόμενης κουβέντας και πολιτικής αντιπαράθεσης σε αμφιθέατρα και διαδρόμους. Δεν έχει σβήσει στο ελάχιστο αυτή η πρώτη ικανοποίηση για το μεγάλο κέρδος των όλο και περισσότερο συνειδητοποιημένων φοιτητών. Χρήσιμο είναι, κρατώντας σαν αρχή της ανάλυσής μας το αποτέλεσμα των εκλογών, να δούμε τελικά τι κέρδισε και τι έχασε ο καθένας μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία, τι μήνυμα θέλησαν να περάσουν οι φοιτητές, γιατί δημιουργήθηκαν οι συγκεκριμένοι συσχετισμοί και τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Όπως οι περισσότεροι γνωρίζουν, πρώτη δύναμη στη σχολή μας αναδείχθηκε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, η παράταξη που πρόσκειται στη Νέα Δημοκρατία, το κυβερνών κόμμα. Η ΔΑΠ είναι εδώ και πολλά χρόνια σ’αυτή τη θέση και δεν υπήρχε περίπτωση αυτό να αλλάξει φέτος καθώς για να γίνει αυτό έπρεπε να επέλθει υπερβολικά μεγάλη αλλαγή συσχετισμών. Το στοίχημα λοιπόν ήταν να καταφέρει να πετύχει την αυτοδυναμία στο ΔΣ του συλλόγου (τουλάχιστον 5 από τις 9 έδρες) πράγμα στο οποίο απέτυχε. Ήταν μάλιστα μοναδική ευκαιρία καθώς απουσίαζε η παράταξη της ΕΛΓΕ που στις περσινές εκλογές είχε μαζέψει 40 ψήφους και προερχόταν από διάσπαση της ΔΑΠ. Έτσι μόνο επιτυχία δεν θα μπορούσε να είναι η λέξη για το αποτέλεσμα που πέτυχε η παράταξη που αδρανοποιεί κάθε αγωνιστική διεργασία αλλά και γενικότερα τις συλλογικές διαδικασίες, που τάζει θέματα και σημειώσεις για τη συλλογή ψήφων, που το πρώτο πολιτικό υλικό της βγαίνει 2 μέρες πριν τις εκλογές, που η μόνη συλλογική διαδικασία που γνωρίζει είναι τα πάρτυ, που προωθεί ανοιχτά στο πανεπιστήμιο και προσπαθεί να περάσει στο μυαλό των φοιτητών την κυβερνητική πολιτική για την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Παιδείας.
Από την άλλη, η ΠΑΣΠ, η παράταξη που πρόσκειται (κι ας λέει το αντίθετο) στο ΠΑΣΟΚ και συμφωνεί απόλυτα μαζί του όποτε χρειάζεται (ψηφίσματα σε ΔΣ-ΓΣ και πλαίσια Γενικών Συνελεύσεων), ήταν ακόμα μια ηττημένη των φετινών εκλογών. Ενώ πέρυσι για 4 ψήφους αναδείχθηκε 3η δύναμη πίστεψε φέτος πως με ύπουλες εφευρέσεις «αριστερής» πολιτικής μια εβδομάδα πριν τις εκλογές και με απίστευτη αντιπροπαγάνδα εναντίον της ΠΚΣ θα κατάφερνε να ξαναναδειχθεί 2η δύναμη. Τελικά η παράταξη που δεν ψήφιζε «κατά» σε φασιστικά-αντικομμουνιστικά μνημόνια, που συμφωνούσε με τη ΔΑΠ στην αδρανοποίηση του συλλόγου, που άλλαζε άποψη πάνω στο ίδιο θέμα μέσα σε διάστημα μιας βδομάδας και απείχε από κάθε αγώνα και φοιτητική διεκδίκηση παγιώθηκε στην 3η θέση μεγαλώνοντας το άνοιγμα της ψαλίδας σε σχέση με πέρυσι.
Οι «Σεισμογενείς-ΕΑΑΚ» κατάφεραν να κερδίσουν μια έδρα στο ΔΣ με 19 ψήφους, πράγμα που θα πετύχαιναν όμως ακόμα κι αν είχαν μόνο 12. Όμως δύσκολα θα μπορούσαν να περιμένουν κάτι παραπάνω αφού η λέξη που χαρακτηρίζει την παράταξη όσο αφορά τη στάση της όλη τη χρονιά στη σχολή είναι μία: «Απουσία». Μοναδική περίπτωση που συσπεί-ρωναν και μιλούσαν στον κόσμο ήταν μπροστά σε Γενικές Συνελεύσεις.
Σίγουρα, πάντως, κερδισμένη από τις φετινές εκλογές ήταν η Πανσπουδαστική ΚΣ. Μόνο και μόνο αν σκεφτεί κανείς ότι από τις 28 ψήφους πρόπερσι και 52 πέρσι φέτος αυτός ο αριθμός έφτασε στο 74 είναι σημαντικό για να καταλήξει στο ότι «κάτι γίνεται». Ακόμα η ΠΚΣ ήταν η παράταξη με τη μεγαλύτερη άνοδο καθώς ο αντίστοιχος αριθμός ψήφων ανέρχεται σε 22 ενώ για τα ΕΑΑΚ που κατέβηκαν πρώτη φορά σε 19, για τη ΔΑΠ σε 17 και για την ΠΑΣΠ σε 9. Τέτοια αποδοχή στη σχολή μας η ΠΚΣ είχε να πετύχει πολλά χρόνια, οπότε και το φοιτητικό κίνημα ήταν πολύ πιο ισχυρό απ’ ότι σήμερα, αυτό και από μόνο του αποτελεί ένα σημαντικά ελπιδοφόρο μήνυμα. Όμως οι αριθμοί δεν είναι ποτέ η ουσία όταν στόχος είναι η ουσιαστική διεκδίκηση και με το σκεπτικό αυτό η ΠΚΣ κέρδισε την πιο μεγάλη μάχη. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς και πιο έντονα την προεκλογική περίοδο κατάφερε να α-νοίξει κουβέντα για σημαντικά ζητήματα, όπως είναι η επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος και η τροποποίηση του Άρθρου 16 που ορίζει ότι η Ανώτατη Εκπαίδευση είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, ο νέος Νόμος-Πλαίσιο για τη λειτουργία των πανεπιστημίων που επιχειρεί να μετατρέψει την έννοια του Ασύλου από λαϊκή κατάκτηση σε κτήμα κάποιων επιτροπών και πολλά άλλα φλέγοντα ζητήματα με έναν πολύ μεγάλο αριθμό φοιτητών, να εντείνει τον προβληματισμό και να δημιουργήσει κλίμα ουσιαστικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Το εκλογικό αποτέλεσμα, που 1 στους 4 φοιτητές έριξε γα-ρύφαλλο στην κάλπη, ήταν απλά η επιβεβαίωση πως ο καθημερινός αγώνας πάντα δικαιώνεται.
Για την Πανσπουδαστική άλλωστε οι φοιτητικές εκλογές έχουν το χαρακτήρα δημοψηφίσματος.
Κανείς δεν τρέφει αυταπάτες πως με μία πρώτη θέση σε κάποια σχολή μεμονωμένα μπορούν να μείνουν στα χαρτιά οι οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυβερνητικές αποφάσεις για ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης. Όμως είναι σημαντικό το μύνημα που θα περνάει να είναι μήνυμα αντίστασης, ανυπακοής στις εντολές του κεφαλαίου, ελπίδας για ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών.
Μεγάλος νικητής λοιπόν των εκλογών ήταν το ίδιο το φοιτητικό κίνημα. Οι φοιτητές έδειξαν ότι σιγά σιγά αφήνουν τη λογική της συναίνεσης και της αδιαφορίας και επιλέγουν το δρόμο του αγώνα, γιατί μόνο έτσι θα επέλθουν οι ουσιαστικές και μεγάλες κατακτήσεις. Ο αγώνας ξεκίνησε (ή μάλλον συνεχίστηκε) στις 6 του Απρίλη. Οι εξελίξεις τρέχουν και δεν έχουμε το δικαίωμα ως φοιτητές να μένουμε αδρανείς. Η πορεία ισχυροποίησης του κινήματος δε σταματάει ποτέ. Κάθε χρόνο και καλύτερα!